مفت فروشی تراکتور و مفت خوری دیگران

عصرتبریز، جهانبخش احمدیان: اساس شکل گیری یک باشگاه حرفه ای، داشتن آکادمی و توجه به فوتبال پایه است. امری که مورد توجه نهادهای بین المللی در صدور مجوز حرفه ای گری برای باشگاه ها نیز قرار گرفته است. آکادمی فوتبال هر باشگاهی در واقع منبع عظیم تغذیه تیم بزرگسالان از یک سو و کسب درآمد فوتبالی از سوی دیگر است. امری که باشگاه های ایرانی کمتر بدان توجه داشته، و بیشتر سعی در جذب بازیکنان پرورش یافته در دیگر باشگاه ها هستند.

جداول مربوط به لیگ های برتر امید، جوانان، نوجوانان و حتی لیگ های دسته اول این رقابتها را که نگاه کنید، هیچ اثری از تیم های دولتی پایتخت نخواهید دید. فولاد و تراکتور در صدر تمامی این لیگ ها قرار داشته و بازیکن سازی را از پایه شروع کرده اند. بازیکنانی که که دست بر قضا در روزهای دست تنگی باشگاه، به کمک این تیم ها آمدند.

محرومیت تراکتور از دو پنجره نقل و انتقالات، زمینه را برای حضور بازیکنان جوان و آتیه دار این باشگاه در ترکیب بزرگسالان فراهم آورد. بازیکنانی که علاوه بر تورنمت های بزرگ داخلی، میادین بین المللی را نیز تجربه کردند و به عنوان بازیکن فیکس تراکتور در جام باشگاه ها نیز به میدان رفتند. همین میادین کوچک و بزرگ داخلی و خارجی از این بازیکنان، ملی پوش هایی قابل اعتماد ساخت که پای ثابت اردوهای تیم ملی امید شدند.

نادری، آزادی، طاهران، مسلمی پور و… نام هایی که روزگاری برای تراکتور خوش درخشیدند و نام خود را بر سر زبانها انداختند، اما عاقبت آنها چه شد؟! یا نیمکت نشین بازیکنان جدید هستند و یا در اثر سوء مدیریت از تیم جدا شدند.

محمد نادری، دفاع جوان، با قابلیت بازی در چند پست، عین آب خوردن از لیست تراکتور حذف شد تا جای خود را به بازیکنی بدهد که یک سال تمام از میادین فوتبالی به دور بود. یا بازیکنی که آن افتضاح را در جام حذفی به بار آورد. قطع به یقین محمد نادری یک سر و گردن از اهل شاخه و عبداله زاده بالاتر بود.
محمد مسلمی پور، چپ پای جوان و ملی پوش امید کشور، با سرعت و تکنیکی مثال زدنی، جای خود را به شربتی داد که پاشنه آشیل تیم در سمت چپ شده بود. مسلمی پور می توانست جانشین مطمئنی برای احسان حاج صفی باشد، یا حتی در صورت تغییر پست یا تاکتیک تیمی، می توانست همبازی او شود.

خبر پیوستن محمد نادری به پرسپولیس و محمد مسلمی پور به سپاهان اصفهان، بار دیگر این ضرب المثل را در ذهن هوادار متبادر می سازد که: «قدر زر زرگر بداند، قدر گوهر گوهری». چندین سال متمادی برای یک بازیکن زحمت کشیده و از پایه های تراکتور به بزرگسالان رسانده ایم، آخر سر مفت و مسلم تحویل تیم هایی می دهیم که سالیان سال است به مفت خوری عادت کرده اند. پرسپولیس و استقلال و سپاهان، تیمی در لیگ های امید و جوانان ندارند و تنها دلخوشی آنها، بودجه ای است که از وزارت ورزش و یا وزارت صنایع می گیرند تا بازیکنان تیم های مختلف را هوایی کنند. یا بهره کافی را از آنها می برند و یا فوتبالشان را تمام کرده و روانه دسته یک می سازند.

می توانستیم به جای خرج اضافی و به جای بازیکن های درجه چندمی که اوایل فصل جذب کرده و سپس روانه دیگر تیم شهرمان کردیم، این سرمایه های فوتبالی آذربایجان را حفظ کنیم. حداقل می توانستیم با قراردادهای بلند مدت مانع جدایی و پیوستن سهل و آسان آنها به تیم های مفت خور پایتخت شویم و یا در قبال جدایی این بازیکنان، منابع مالی قابل توجهی را جذب باشگاه کنیم. صادقانه باید اعتراف کنیم که مدیریت بلد نیستیم. چند بازیکن ملی پوش را در انتهای فوتبالشان به خدمت گرفتیم و چشم بر سرمایه های ملی پوش خود بسته ایم. آن چنان سوء مدیریت کردیم که حتی نتوانستیم ادعای حق رشد داشته باشیم!

آقایان، تراکتور مال امروز و فردا نیست که با جذب چند بازیکن رفع تکلیف کنیم، بایستی آینده را ببینیم، آینده ای که به دست امثال مسلمی پور و نادری و … در این تیم ساخته خواهد شد.

انتهای پیام/