عصرتبریز – جهانبخش احمدیان: داشتم آهنگی از «لطفی بوشناق» تونسی به نام وطن را گوش می کردم. ترانه ای به غایت دلنشین و روح نواز که هر وطن دوستی را به وجد می آورد. راست گفته اند که موسیقی حد و مرز ندارد، جغرافیا نمی شناسد و دولت نمی داند. ملیت و زبان و نژاد هم حالیش نمی شود. شاید مخاطب یک آهنگ و ترانه میلیونها نفر در سرتاسر جهان باشند، میلیونها انسان با زبان و ملیت و نژاد متفاوت، اما با درد و حسی مشترک به نام وطن پرستی!
شاعر این ترانه چه زیبا کلمات را ردیف کرده است، تنها یک رویا دارم و آن باقی ماندن وطن بدون جنگ، خونریزی، مصیبت و رنج است؛ تمام مناصب و مکاسب برای شما باشد و تنها وطن را برای ما باقی بگذارید.
کاش شاعر و ترانه سرای این آهنگ می دانست روزگاری وطن ما نیز چند روزی در آتش بی کفایتی مدیران کارنابلد و چسبیده به میز قدرت و ریاست خواهد سوخت و قطعه وطن او آتشی دیگر در دل وطندوستان آذربایجان و ایران خواهد انداخت.
آری، قره داغ و جنگلهای آن چند روزی است که می سوزد و ما کیلومترها دورتر از آن دستمان به جایی بند نیست. چشم به اخباری دوخته ایم تا شاید خبر از خاموشی قطعی آن بدهند و «فلاح»، کشاورز قره داغی همچون سیاوش از درون آتش به سلامت بیرون بیاید.
کاش گوش شنوایی میان مدیران غیرمتخصص ما بود تا فریاد می زدیم که هر چه می خواهید از مناصب و مکاسب بردارید و بروید و قره داغ را برای ما بگذارید، وطن را برای ما بگذارید.
امیدی به دولت و اعوان و انصارش نمانده است و در کنار جنب و جوش سربازان وطن در ارتش و سپاه پاسداران، چشم به سخاوت آسمان دوخته ایم تا شاید همچون نگین فیروزه ای آذربایجان، این بار نیز آبرویی برای منصب خواهان منطقه باقی بگذارد.
وطن را برای ما بگذارید…
قره داغ را برای ما بگذارید…
