به گزارش عصرتبریز، می گویند تنها مدلی است که خود کارخانه بنز در آلمان، نمونه آن را ندارد. قدیمی است، با نگاهی به آن یاد فیلم های ۵۰، ۶۰ سال پیش ایران و آمریکا زنده می شود. بنز سیاه رنگی که که تافته ای جدا بافته از دیگر خودروها بوده و شاید عزیز دردانه مجموعه دار که از دیگر خودروها جدا ساخته است.
اینجا هر نوع اوتومبیلی که در یک قرن اخیر در خیابان های شهر تردد داشته است، به نمایش گذاشته شده است. خودروهای سلبریتی ها قبل انقلاب از اشرف پهلوی تا خواننده معروف، با ظاهری آراسته و البته خودروهایی با بدنه های تصادفی که ضرب چکش صافکار را به دلیل آنتیک بودنشان حس نکرده اند.
فورد، کادیلاک، انواع بنز، بی ام دبلیو، بیوک، کادیلاک، آریا، ماشین هایی هستند تنها در یک سالن موزه اتومبیل تبریز نگهداری می شوند. ماشین هایی که شاید ما دهه شصتی های معروف به ندرت یادمان بیاید. خودروهایی که آدم از نگاه کردن به آنها سیر نمی شود، چه برسد سوارش شده و به قول مایه دارهای شهر، دور دوری در فروغی و ایراداک بزنید.
فولکس واگن و ژیان معروف که ترسناک ترین خودرو برای ما دهه شصتی ها بود. فارغ از بحث فنی آن و گردش خطرناک آن در پیچ های شهری و جادی، کارتون چاغ و لاغر باعث شده بود از هر چی ژیان و ژیان سوار در شهر فرار کنیم.
نمی دانم چرا بی اختیار یاد خودروسازهای خودمان افتادم، مقایسه ای بین خودروی ۱۰۰ پیش آنها و خودروی پراید خودمان کردم و الحق که راست گفته اند: ۱۰۰ سال از آنها عقب هستیم.
سالن دیگر این موزه، شامل خودروهایی بود که ما کم و بیش در خیابان ها دیده ایم. اسپورتج، پیکان، سیمرغ، پژوهای ۵۰۴ و الخ که دین آنها خالی از لطف نبوده و به نوعی مرور خاطرات چند دهه پیش ما بود.
