نامش محمد مهدی‌زاده است متولد ۱۳۷۲ در شهرستان اهر. ۴ سال است که به شغل مقدس معلمی مشغول است. دو سال اولش را در خداآفرین تدریس می‌کرد و از سال ۹۷ به اهر منتقل شده است.

این معلم جوان، مسافت ۸۰ کیلومتری را با موتورش طی می‌کند و خود را به کلاس درسی در روستای «گلدرق» می‌رساند. گلدرق روستایی است قشلاقی در دامنه کوهستانی شمال شرق شهرستان اهر که فقط ۸ خانوار در آن‌جا حضور دارند و بقیه به‌خاطر نبود برق، تلفن و گاز به شهر کوچ کرده‌اند.

وی به حسن و حسین در پایه دوم، حمیده پایه سوم و راضیه قراداغلو در پایه ششم تدریس می‌کند. آقای مهدی‌زاده می‌گوید درست است که سابقه تدریس‌ام کم است ولی تا به‌حال یک جلسه هم از کلاس درس غیبت نکرده‌ام. راهم دور است و صعب‌العبور بطوری‌که در پاییز و زمستان مجبور می‌شوم شب‌ها را در یکی از روستاهای همجوار که ۱۵ کیلومتر فاصله دارد بمانم. رفت و آمد در زمستان خیلی است اما سخت‌تر از این‌ها، چهره معصوم دانش‌آموزانی است که از آن‌ها خجالت می‌کشم چراکه همسایه دیوار به دیوار کلاس درس ما در کانکس اهدایی دهیار، طویله‌ای است که درِ ورودی‌اش درست چسبیده به درِ کلاس درس ما. موقع خروج دام‌ها از این طویله، آرامش دانش‌آموزان بهم می‌خورد و بوی نامطبوعی در فضای کلاس می‌پیچد اما با این حال کلاس درس همیشه دایر است.

از زمان شروع ویروس کرونا و تعطیل‌شدن مدارس و با توجه به نبود برق و تلفن و عدم دسترسی اهالی به برنامه‌های آموزشی رسانه ملی و فضای مجازی، آقای مهدی‌زاده تصمیم گرفته است که هر هفته به کلاس درس سربزند اما کلاس‌ها به‌خاطر رعایت بهداشت و سلامت دانش‌آموزان در محیط خارج از کانکس برگزار می‌شوند.

راضیه، دانش‌آموز پایه ششم این کلاس می‌گوید معلم‌مان علاوه بر تدریس در کلاس، جزوه‌هایی از آموزش و پرورش اهر برای‌مان می‌آورد و من در غیاب آقای معلم به بقیه دانش‌آموزان درس می‌دهم. اینجا برق نیست و هیچ کدام‌مان تا به‌حال گوشی‌های هوشمند ندیده‌ایم.

اما کلام آخر، طلب همت عالی خیرین مدرسه‌ساز…

لینک کوتاه: asrtabriz.ir/news/106318

خیز «بهبود» برای «بهبود» حال بهداشت و درمان

سفر وزیر نیرو به استان آذربایجان شرقی

همایش اقتدار بسیجیان آذربایجان شرقی