به گزارش عصرتبریز، نمایشگاه عکس «فصل‌های درون من» (دگرگونی) آثار مجید صباغ‌بهروز، هنرمند فیلمساز و عکاس تبریزی، از ۲۱ تا ۲۶ آبان‌ماه در گالری آرتِمیس هتل لاله‌پارک تبریز برپا شد و طی شش روز، مخاطبان را به سفری آرام، پرتأمل و در عین حال روح‌نواز به درون جهان تصویری این هنرمند دعوت کرد.
این مجموعه شامل ۱۸ قطعه عکس در ابعاد گوناگون از ۳۰×۴۰ تا ۸۰×۱۰۰ سانتی‌متر بود و همان‌گونه که از عنوان نمایشگاه برمی‌آید، روایتی بصری از «فصل‌های درون انسان» و دگرگونی‌های روح، زمان و زندگی را پیش چشم مخاطب گذاشت. صباغ‌بهروز نمایشگاهش را با عکس‌هایی سیاه‌وسفید آغاز می‌کند؛ عکس‌هایی که ادای دینی به تاریخ کهن عکاسی و تک‌رنگی تلخ و شاعرانه آن هستند. در نخستین قاب، درختان تبریزی خزان‌زده در دلِ زمستانی برفی، استوار و ایستاده در برابر سرمای زمان تصویر شده بودند؛ گویی نمادی از پایداری انسان در برابر انجماد درونی و بحران‌های بیرونی.
در ادامه، تک‌درختی دیگر با کادری هم‌گون اما با دو روایت از دو فصل متفاوت به نمایش درآمده بود؛ در یکی آغازی با طراوت و در دیگری مدفون در بتن سرد و خاکستری تمدن شهری. این دوگانگی، مفهومی از گذار انسانِ طبیعی به انسانِ محصور در ساخته‌های خود را در ذهن بیننده زنده می‌کرد.
یکی از چشمگیرترین عکس‌ها، کلاغی آرام بر شاخه‌ای خالی از برگ بود که بی‌هیاهو نشسته، گویی حامل خبر یا نشانه‌ای ناگفته است؛ نشانه‌ای از حضور مرموز مرگ یا شاید پیامِ تولدی دوباره در دل خاموشی. در عکس دیگر، درِ چوبی خانه‌ای قدیمی با نقش‌ها و حکاکی‌های فراموش‌شده از فرهنگ و هنر بومی دیده می‌شد؛ دری که به ظاهر بسته است اما هزار خاطره‌ی گمشده از هویت بصری ایران را درون خود پنهان کرده و در برابر مخاطب به سکوتی باشکوه فرو رفته است.
در چیدمان نمایشگاه، سامان پورخورشیدی به‌عنوان طراح هنری و ایده‌پرداز، با مهارت و شناختی دراماتیک، مخاطب را به تدریج از جهان سیاه‌وسفید به فضایی رنگی و پرحرارت هدایت می‌کند. در میانه مسیر، عکس‌هایی ظاهر می‌شوند که از زندگی شهری می‌گویند؛ از بناها، پله‌ها، دیوارها و نورهایی که ردّ انسان را در خود حفظ کرده‌اند، هرچند خود انسان از قاب‌ها غایب است. این نبودِ انسان، حضوری دیگر می‌سازد، حضوری از خاطره.
صباغ‌بهروز در تنها سه قاب خود به مستندگرایی نزدیک می‌شود؛ سه تصویری که به دریاچه ارومیه اختصاص دارد. دو عکس، روزگاری پرآب و درخشان از این دریاچه را با رنگ‌هایی زنده و امیدبخش بازنمایی می‌کنند، اما در سومین، دریاچه‌ای خشکیده و مردمی سیاه‌سوخته و غبارگرفته دیده می‌شوند؛ شمایلی از انسانِ گرفتار در پیامدهای زیست‌محیطی و اجتماعی.
در پنج عکس پایانی نمایشگاه، هنرمند به سراغ پیکتوریالیسم می‌رود و به‌واسطه‌ی نگاه نقاشانه‌اش، جهان عکاسی را به خیال و رنگ و لمسِ عاطفی نزدیک‌تر می‌کند. در این بخش، این هنرمند مرز واقعیت و رؤیا را در هم می‌آمیزد و اثر را با نگاهی شاعرانه، خیال‌انگیز و در عین حال فلسفی به پایان می‌برد؛ پایانی که همچون نقطه‌ای ناتمام، دعوتی است برای بازگشت به درون.
«فصل‌های درون من» نه صرفاً مجموعه‌ای از عکس‌ها، بلکه روایتی از سیر تحول درونی انسان معاصر است؛ از تاریکی به روشنایی، از بی‌فصلی به درک چرخه‌ی مداوم زایش و فرسایش. مجید صباغ‌بهروز با این مجموعه، نشان می‌دهد چگونه می‌توان با سکوت، با غیاب انسان و با تصویر درختی تنها، جهانی از حضور و معنا آفرید.
حسین قربانی
