به نظر می آید وقت آن رسیده که نذرمان هم با ترقی های جامعه ترقی کند و نگاه مان به نذر بروزرسانی گردد. عصر تبریز： امروزه دغدغه های فرهنگی و اجتماعی کم از دغدغه خوراک انسان ها نیست. فرهنگ و تهاجماتش در کشور و مملکلت، مقوله ای مهم است که پرداختن به عوالمات و مبتلابه […]
به نظر می آید وقت آن رسیده که نذرمان هم با ترقی های جامعه ترقی کند و نگاه مان به نذر بروزرسانی گردد.
عصر تبریز： امروزه دغدغه های فرهنگی و اجتماعی کم از دغدغه خوراک انسان ها نیست. فرهنگ و تهاجماتش در کشور و مملکلت، مقوله ای مهم است که پرداختن به عوالمات و مبتلابه های آن کار چند سطر و چند جمله نیست ولی در احوال اهمیت فرهنگ این بس که رهبر یک نظام اسلامی گفت:《فرهنگ آن چیزی است که حاضرم جانم را فدایش کنم》
“نذر” در زندگی شیعیان و متشرعین به شریعت پیامبر رحمت جایگاه خاصی دارد تا جایی که اشاعه این حسنه به دین های دیگر هم از اسلام منتقل شده و لحظه به لحظه نذر ها می شود برای حل مشکلات و باز شدن گره ها …
کسی نذر می کند که در روز و روزهایی مقدس غذا به نیازمندان تهیه کرده و پخش کند. دیگری برای سیر کردن عزاداران حسینی نذری می کند.
تا لفظ “نذر” و “نذری ” می آید ذهن ها نا خودآگاه سو به آش و مرغ و کباب و برنج می شود که در حسنات این نذری ها شکی نیست و حتی متمکنین و مرفهان جامعه به این مقوله با دید “تبرک” می نگرند.
به نظر می آید وقت آن رسیده که نذرمان هم با ترقی های جامعه ترقی کند و نگاه مان به نذر بروزرسانی گردد.
نمی توان کتاب نذر کرد؟نمی توان برنامه فرهنگی نذر کرد؟ نمی توان نذر کرد که یک برنامه فرهنگی به راه انداخت؟ نمی توان نذر آگاهی و علم کرد؟
چرا می توان…. می توان نذر فرهنگی را قبول کرد. مگر نه اینکه تمام بزرگان دین ما در نوبت خود جهاد فرهنگی کرده اند؟
آیا عاشورا در اصل، جهادی فرهنگی نیست؟
هدف از قیام حسین بن علی(ع) به بیان خود امام “اصلاح امت جدش” بوده. آیا اصلاح جز در اصلاح فرهنگ اجتماعی و اعتقادی ست؟
نذر کتاب کنیم
مطمئنا؛ قبول می شود
به قلم: مهدی شنابی/اهر
