چرا به قلممان یاد نمی دهیم روشنفکر با انصاف باشد!

چرا همیشه ادای روشنفکری که درمی آوریم فقط تخریب بلدیم! چرا از خوبیهایمان از همدلیمان از احساسات پاکمان نمی نویسیم؟

عصر تبریز： روشنفکر هم که می شویم انصاف داشته باشیم. خبری که شنیدیم ناگهانی بود همه شوکه شدیم.
پلاسکو فرو ریخت، شاید در ظاهر جمله ای کوتاه بود، اما آنکه فرو ریخت شاید زندگی یا همه دارایی عده زیادی از هموطنانمان بود.
قهرمانان آتشنشان زیر آوار حبس شدند
شاید این هم در حد یک جمله بود اما آنکه حبس شد جان انسانهایی بود که زندگیش به زندگی چندین نفر پیوند میخورد.
ساعاتی از ماجرا نگذشته بود که دنیای مجازی پرشد از حرفهای روشنفکرانه متمدن!
یکی برای سلفی بگیران دست به قلم شد، دیگری ملتی که در صحنه حاضر بودند را به گوسفند تشبیه کرد!
این شاید تنها ۵ درصد از مردم بود اما انقدر بزرگ شد که ما شدیم ملتی بی فرهنگ!
حال باسیاست بازان ماهی گیر از قضایا کاری ندارم، راستش من ندیدم کسی از روی دیگر سکه هم بنویسد و کاریکاتور بکشد، ندیدم کسی از یک ملت نگران بنویسد،
از کسانی که باشنیدن حبس آتشنشانان زیر آوار چشم هایشان ناخودآگاه تر شد
از کسی که از فرسنگها دور برایشان امن یجیب خواند، از دانشجویانی که مقابل ایستگاه آتشنشانی دعای توسل زمزمه کردند، از آنها که دعای ندبه صبح جمعه برای نجات مردان فداکار سرزمینشان به امام زمان متوسل شدند.
کسی فکر نکرد شاید بخشی از آن جمعیت که درصحنه حاضر بودند خانواده های مالباختگان یا آتشنشانان بود که دلهره و نگرانی آنان را به محل کشیده بود.
چرا همیشه ادای روشنفکری که درمی آوریم فقط تخریب بلدیم! چرا از خوبیهایمان از همدلیمان از احساسات پاکمان نمی نویسیم؟
چرا ننوشتیم و بُلد نکردیم از آنها که با شنیدن خبر با تمام تجهیزات آواربرداری از ورزقان خود را سراسیمه به محل حادثه رساندند؟
چرا ننوشتیم چشمان مادرانمان وقتی شنیدند مادر پیر آتشنشان محل حادثه را ترک نمی کند تر شد؟
چرا ننوشتیم دل همه تهرانی یا غیر تهرانی به درد آمد از حادثه؟
چرا هرگز از خصوصیات منحصر به فردمان که باعث میشود درسخت ترین شرایط دلمان برای هم بتپد نمی نویسیم؟
وچرا……
چرا به قلممان یاد نمی دهیم روشنفکر باانصاف باشد!

به قلم：صفوره موسویلر