عصر تبریز/ آناج: «اعتیاد» به خاطر رنجی که به فرد، خانواده و جامعه تحمیل می کند، همواره به عنوان یک موضوع «ملودرام»، مدنظر هنرمندان و نویسندگان بوده و هر کدام بنا به ذوق و سلیقه خود به روایت این بلیه خانمانسوز پرداخته اند. منیر، دختری ۱۲ ساله است که از بخت بد روزگار چشم در […]
عصر تبریز/ آناج: «اعتیاد» به خاطر رنجی که به فرد، خانواده و جامعه تحمیل می کند، همواره به عنوان یک موضوع «ملودرام»، مدنظر هنرمندان و نویسندگان بوده و هر کدام بنا به ذوق و سلیقه خود به روایت این بلیه خانمانسوز پرداخته اند.
منیر، دختری ۱۲ ساله است که از بخت بد روزگار چشم در منطقه ترلان دره سی گشوده که پدر و مادری معتاد بزرگش کردند، پدری که اکنون در زندان به سر می برد و مادرش هم به جای اینکه کانون بدون پدر خانواده را گرم کند، اکنون در خیابان های شهر تبریز با خماری اعتیاد در به در دنبال مواد مخدر است.
وضعیت خانه ای که این دختر معصوم در آن زندگی می کند، بسیار اسفناک است، خانه ای که غم از دیوارهایش می بارد و منیر با وجود اینکه پدر و مادری دارد، اما از مهر و محبت آنها سیراب نشده است، حسرت را می توان در چشمانش احساس کرد زمانی که خبری از پدر و مادرش می گیریم و او سر به زیر می افکند و آهی از ته دل می کشد و می گوید: پدرم در حبس است، مادرم هم کسی نمی داند در کدام خیابان به دنبال مواد مخدر می گردد.
او هم مثل کودکان دیگر این شهر آرزوی یک زندگی خوب کنار خانواده اش را در سر می پروراند، آرزوهایی زیادی دارد که شاید برخی از آنها را در منجلاب اعتیاد پدر و مادرش دفن کرده است…
تنها سرپناه منیر، خانه ای متروکه در ترلان دره سی هست، او از آغوش پدر و مادر محروم است و سایه پدر بزرگ سالخورده اش پناهگاه امنی برای او در این شهر غریب تر از غریب است.
پدر بزرگ هم دیگر نایی ندارد و کمرش زیر بار مشکلات زندگی خم شده و از کار افتاده است، متاسفانه هیچ یک از نهادهای دولتی و شهری این خانواده را تحت حمایت خود قرار نداده اند.
منیر که سایه پدر و مادری مهربان را بر سر ندارد، خدا می داند بعد از دست دادن پدر بزرگش گرفتار کدام بدبختی های زندگی خواهد شد و کسی نمی داند شاید فردای روزگار منیر دچار بزه های اجتماعی شود و سرنوشتی مشابه سرنوشت والدینش برایش رقم بخورد.
متاسفانه منطقه ترلان دره سی همواره مورد بی توجهی شهرداری است، منطقه ای که مسوولان شهر آنجا و مردمانش را به دست فراموشی سپرده اند.
بهزیستی حضانت منیر را به خواهر ۱۸ ساله اش سپرده که متاسفانه او هم بد سرپرست و مطلقه است و فرزند کوچک این خانواده ی از هم پاشیده، در شیرخوارگاه بهزیستی به سر می برد.
کسی چه می داند در این شهر، در این کلانشهر تبریزکه شهیر به شهر بدون گداست، منیر گزارش ما چگونه سر به بالین می گذارد و به خواب می رود؟!
کم نیستند از این منیرها در شهر بزرگمان تبریز، منیرهایی که ناباورانه و بدون آنکه خودشان بخواهند بدون ذره ای امید به آینده ای که انتظارشان را می کشد نفس می کشند.
جای خالی همه ارگان هایی که تنها اهدافشان کمک به همین انسان هاست عجیب در کنار منیر خالی است، کجایند همان انسان هایی که پاک سیرت اند و دردشان کم کردن دردی از دیگران است، کجایند همان ها که در این ماه در غم فرق شکافته مولایشان ناله سر می دهند و شب های قدرش را که بهتر از هزار ماه است قرآن خدا را بر سر می گیرند؛ جاهای خالی زیاد است در کنار منیر ۱۲ ساله گزارش ما، ای کاش زودتر این جاهای خالی رنگ پُر شدن به خود بگیرند.
پایگاه خبری آناج و عصر تبریز در نظر دارند مسئولین ذیربط دستگاه های استانی را برای کمک به این دختر ۱۲ ساله معرفی کند.
