به گزارش عصرتبریز؛ موسویلر خسروشاهی: ناخدا حمزه از ابهت کشتی حمزه می‌گوید؛ کشتی که دست ساخت خودش بود و اینک این کشتی در ۹ کیلومتری از ساحل دریاچه پای در گل و نمک مانده است.
ناخدا حمزه در تلاطم یادآوری آن روز‌ها می‌گوید: کشتی گاهی در برابر موج‌های خروشان دریاچه کم می‌آورد، هر موجی که برمی خواست عرشه کشتی را خیس می‌کرد.
نسبت به سال گذشته حدود ۴۴ سانتی کاهش سطح و تراز آبی را نشان می‌دهد، همین میزان کاهش، موجب کاهش ۱.۴۱۰ میلیون متر مکعبی آب دریاچه به نسبت سال گذشته شده است، این را غنی پور کارشناس محیط زیست می‌گوید.
با ناخدایی دیگر که اتفاقا ناخدا حمزه را استاد خطاب می‌کند، هم صحبت می‌شوم. از سال ۷۴ تا ۷۹ ناخدا بود، قبل از اینکه پل شهید کلانتری در کار باشد، مسافران را جا به جا می‌کرد.
از سو مدیریت‌ها انتقاد دارد، از جفایی که در حق دریاچه شده است؛ بیشتر از همه از سدها دل خوشی ندارد.
او می‌گوید: قبل از سال ۵۴ یک سد در اطراف آبریز دریاچه نبود، اما حالا آمار سدها از دست خارج شده است، با احداث همین سدها بود که ورودی دریاچه به شدت افت کرد.
البته این را هم یادآور می‌شود که افزایش دما و کاهش بارندگی‌ها نیز در این وضعیت بی تاثیر نبودند.
بندر نشینان نیز حسرت آن روز‌ها را دارند، این را از مرور خاطرات شان می‌توان فهمید.
یکی از آن‌ها برشی از یک روزنامه که اتفاقا مربوط به سال ۱۳۶۹ است، نشانم می‌دهد، مطلبی با این تیتر جلب توجه می‌کند، “دریاچه ارومیه همچنان خشکی را می‌بلعد”، می‌گوید: دردآور است، روزگاری نه چندان دور، پیش روی دریاچه ارومیه خسارت وارد می‌کرد، اما حال چه.
از خاطرات شان از اسکله تال واقع در بندر شرفخانه، خیابان ساحل، محدوده اداره بنادر و کشتیرانی می‌گویند.
یکی می‌افزاید: در سال ۷۶ بود که از روی این اسکله به عمق ۶ متری آب شیرجه می‌زد.
این اثر مربوط به اواخر دوره قاجار است، دارای ۲۴ ستون اصلی به قطر ۴۰ سانتیمتر و ارتفاع ۱۳ متر از چوب روسی بوده و مجموعاً بنایی به طول بیست، عرض دوازده و ارتفاع سیزده متر را با مساحت ۲۳۰ مترمربع تشکیل می‌دهد.
جان کلام این است که دریاچه تشنه است و شوره زاری از نمک واقعیت غیر قابل کتمان آن است، که دریاچه را در حال احتضار قرار داده است و حالا احیای دریاچه بستگی دارد به اجرای به موقع برنامه‌ها و تزریق درخور بودجه‌های مصوب.
