به گزارش عصرتبریز، روزنامه پیام ما نوشت: رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در حاشیهٔ جلسهٔ ۳ آبان ۱۴۰۲ هیئت دولت گفته است: «قول داده بودیم تا پایان شهریورماه یک رهاسازی آب برای دریاچهٔ ارومیه انجام شود، خوشبختانه آبش موجود است، در حقیقت سد چپرآباد آب داره، بحث افتتاح سد هست، هر وقت انشاءالله رئیسجمهور سد را افتتاح کردند، رهاسازی حداقل ۳۰۰ میلیون مترمکعبی انجام بشه، تا دریاچه فعلا یک حقابهٔ حداقلی داشته باشد…»
سخنان مسئولان مرتبط با دریاچهٔ ارومیه و از جمله آقای سلاجقه، از ابعاد مختلف قابل تأمل است. اما آنچه رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در مصاحبهٔ اخیر خود به آن اشاره می‌کنند در نوع خود بی‌سابقه است. سخنان ایشان به نوعی همسو با انتقادهای برخی منتقدان دولت است که مدعی معطل نگه‌داشتن بهره‌برداری پروژه‌ها برای بهره‌مندی تبلیغاتی دولت در افتتاح این پروژه‌هاست.
اینکه معاون رئیس‌جمهوری اذعان می‌کند رهاسازی به سمت دریاچهٔ ارومیه در پایان شهریورماه مهیا بوده و بیش از یک ماه است که این کار منتظر سفر رئیس‌جمهوری به استان آذربایجان‌غربی است، جای تأمل فراوان دارد. این ادعا که فعلاً امکان تأیید آن وجود ندارد، بر‌خلاف رویکرد رئیس‌جمهوری است که همواره بر معطل نماندن بهره‌برداری از پروژه‌ها تا زمان برگزاری مراسم افتتاح تأکید می‌کند.
از این‌رو لازم است شورای اطلاع‌رسانی دولت نسبت به طرح چنین ادعایی که با وجود مهیا بودن شرایط رهاسازی ۳۰۰ میلیون مترمکعب به دریاچهٔ ارومیه، این کار تاکنون معطل برنامه‌ریزی زمان سفر رئیسجمهور باقی مانده واکنش نشان دهد. مردمی که هر روز شاهد روند نزولی وضعیت دریاچه ارومیه هستند، به‌طور طبیعی انتظار دارند برای تأمین حقابهٔ دریاچهٔ ارومیه یک روز هم تأخیر رخ ندهد. چه برسد به آنکه به‌گفتهٔ معاون رئیسجمهور شرایط طبیعی و آبی لازم برای رهاسازی آب به دریاچه ارومیه در تمامی یک ماه و اندی گذشته مهیا بوده ولیکن این امر برای برگزاری مراسم متوقف مانده باشد.
بنابر آنچه که دبیر کارگروه ملّی نجات دریاچه ارومیه ۱۷ مهر ۱۴۰۲ با حضور در شبکه پنج عنوان کرده است، تراز دریاچه ارومیه ۱۲۶۹.۸۰ متر از سطح دریاهای آزاد است که در مقایسه با وضعیت این دریاچه از سال ۱۳۴۵ تاکنون، از بدترین وضعیت آن نسبت به تمامی سال‌های گذشته حکایت دارد.
تصاویر ماهواره‌ای مهرماه ۱۴۰۲ هم از خشکی گستره‌ای وسیع از پهنهٔ ۵۱۲۴ کیلومترمربعی مصوب پارک ملی دریاچه ارومیه و باقی ماندن فقط ۱۷۰ کیلومترمربع از این دریاچه (یعنی ۳ درصد آن) حکایت دارد. در چنین شرایطی انتظار می‌رود مسئولان بخش‌های مختلف دولت سیاستی یکپارچه را برای نجات دریاچه در پیش گیرند و اهمیت زمان‌بندی برای استفاده از فرصت‌های طلایی رهاسازی آب به سمت دریاچه را درک کنند.
