شایسته است که همچون گذشته، شعار همیشگی مان یعنی (آذربایجان تیملری، فرق ائله مز رنگلری) در تمامی دیدارها و مخصوصا در دربیهای تبریز سرداده شود و فارغ از هر گونه تعصب تیمی و رنگ و اسم باشگاه، تنها به حضور در استادیوم و تشویق تیم های تبریز و آذربایجان اهتمام ورزیم.
عصر تبریز: شایسته است که همچون گذشته، شعار همیشگی مان یعنی (آذربایجان تیملری، فرق ائله مز رنگلری) در تمامی دیدارها و مخصوصا در دربیهای تبریز سرداده شود و فارغ از هر گونه تعصب تیمی و رنگ و اسم باشگاه ، تنها به حضور در استادیوم و تشویق تیم های تبریز و آذربایجان اهتمام ورزیم. باشد که به قطب اصلی فوتبال کشور تبدیل شویم.
تبریز و آذربایجان در دهه هفتاد یکی از قطبهای اصلی فوتبال کشور بود. ماشین سازی، تراکتورسازی و شهرداری تیمهایی بودند که شاکله اصلی تیم ملی آن زمان کشور را تشکیل می دادند. به قول رسول خطیبی، ”اکثرا در تمرینات تیم ملی به زبان ترکی صحبت می کردیم”.
این امر مؤید آنست که هر زمان فوتبال تبریز رو به رشد بوده و استعدادهای آن شکوفا شده اند، تیم ملی هم از این امر بهره برده است . بازیکنانی مثل علی دایی، کریم باقری، رسول خطیبی، اسماعیل هلالی، برادران دین محمدی، استاد اسدی و… محصول همین رشد فوتبال در تبریز آذربایجان بوده اند.
اکنون که پس از ۲۰ سال دوباره ماشین سازی تبریز با حمایت هواداران پرشور آذربایجانی به سطح اول فوتبال کشور بازگشته، نیازمند همکاری و همیاری تمامی هواداران تیمها، فارغ از رنگ و اسم باشگاهها هستیم . تا دوباره شکوه فوتبال تبریز و آذربایجان را در تیم ملی احیا کرده و به دنبال اعاده حق خود در تیم ملی باشیم.
درست است که ماشین سازی شناسنامه فوتبال تبریز و قدیمی ترین باشگاه شمالغرب کشور است، ولی نمی توان بر شکوه و عظمت تراکتور در سالهای اخیر، و امکانات و تجهیزات اولین باشگاه خصوصی کشور یعنی گسترش فولاد چشم فرو بست.
همانطور که برای قهرمانی تراکتور و ابقای گسترش فولاد در لیگ سر و دست شکسته ایم، برای لیگ برتری شدن ماشین سازی هم خون دلها خورده ایم . شایسته نیست با دامن زدن به شایعات و تفرقه افکنی عده ای مغرض کلیه زحمات این سالها را به باد بدهیم و مثل بعضی از دربی های دیگر چوب حراج بر آبروی چندساله شهر و آذربایجان بزنیم.
باشگاههای تهرانی از حضور در جهنم تبریز می ترسند. آنها نه تنها از تیراختور، بلکه از گسترش فولاد یعنی تیم دوم تبریز در فصل قبل نیز ترسیدند، و برای حضورشان در تبریز شرط و شروط گذاشتند! آنها از ماشین سازی نیز خواهند ترسید، از هوادارانش، از حمایتهای پرشور تبریز و آذربایجانیها می ترسند. سالیان سال است که هیچ قهرمانی در لیگ ندارند، لذا در پی جنگ روانی در تبریز و دیگر شهرها هستند
آنها اگر سال ۸۹ یک بار به تبریز می آمدند ، امسال باید ۳ بار بیایند. ۳ بار حضور آنها در تبریز یعنی ۹ امتیاز. حالا بماند هزینه های ایاب و ذهاب و غیره. ۹ امتیازی که مطمئنا نقش تعیین کننده ای در قهرمانی و حتی کسب سهمیه آسیا دارد.
حال چرا باید این ۹ امتیاز را به سادگی در اختیار حریفان قرار بدهیم؟ آنها می خواهند هواداران فوتبال در تبریز دو دسته نه، بلکه سه دسته بشود تا براحتی از جهنم تبریز فرار کنند. آنها می خواهند که هواداران ماشین و گسترش برای حمایت از تیراختور به استادیوم نیایند، و بالعکس.
شایسته است که همچون گذشته، شعار همیشگی مان یعنی (آذربایجان تیملری، فرق ائله مز رنگلری) در تمامی دیدارها و مخصوصا در دربیهای تبریز سرداده شود و فارغ از هر گونه تعصب تیمی و رنگ و اسم باشگاه، تنها به حضور در استادیوم و تشویق تیم های تبریز و آذربایجان اهتمام ورزیم. باشد که به قطب اصلی فوتبال کشور تبدیل شویم . و فرهنگ صحیح هواداری از تیمهای شهرمان را اشاعه داده و خط بطلانی بر تمامی تعصبات کور و پوچ تفرقه انگیز بکشیم.
شاید باید بار دیگر باید ثابت کنیم این شعار محوری را که:
آذربایجان تیم لری، فرق اله مز رحلری!
یاشاسین آذربایجان ، یاشاسین تبریز
یاشاسین تیراختور ، یاشاسین ماشین ، یاشاسین گسترش فولاد
جمعی از هوادارن ماشین سازی تبریز
منبع: آذرقلم
