زیبایی های شهر ما تبریز کم نیست؛ همه می دانیم هویت فردا را همین امروز می سازیم و انتظار بیراهی نیست که شهروندان تبریزی را دعوت کنیم برای کشف زیبایی های شهر خود با نگاهی نو ونیز بالا بردن سطح توقعات و مطالبات خود برای سال ۲۰۱۸ و فرداهای خوب شهر زندگی… عصر تبریز: اگر […]
زیبایی های شهر ما تبریز کم نیست؛ همه می دانیم هویت فردا را همین امروز می سازیم و انتظار بیراهی نیست که شهروندان تبریزی را دعوت کنیم برای کشف زیبایی های شهر خود با نگاهی نو ونیز بالا بردن سطح توقعات و مطالبات خود برای سال ۲۰۱۸ و فرداهای خوب شهر زندگی…
عصر تبریز: اگر شهر را وجب به وجب قدم بزنیم، انگار که بخواهیم از کنار عادات روزمرگی عبور کنیم، می توانیم گاهی با نگاهی نو از درون تکرار مکررات و از لابه لای هر روز چیز تازه ای کشف کنیم.
همین پریروز بود که گذرم به فلکه گلشهر ایل گلی افتاد؛ این معماری مسجد امام رضا در حاشیه این میدان عجب چشم نواز است. همین جمله را با خود گفتم و وارد حیاط مسجد شدم. شاید هزاران بار از کنار این مسجد گذشته ام و حتی سرراه، سری هم به داخل آن زده ام؛ اما امروز حس عجیبی دارم و نگاهی نو؛ راستی چرا در این شهر کلان، مسجدی با معماری جانانه ایرانی و اسلامی این شکلی، کم دیده می شود؟
هر جا را که نگاه می کنی زیبایی خاص خودش را دارد؛ هرچند اطلاعات معماری کمی دارم، اما این مسجد نشانه های فراوانی از روح ایرانیان هنرمند دیندار دارد که از قدیم الایام کوشیده اند بهترین ها را زینت خانه خدا کنند.
از گنبد و مناره گرفته تا قوس منحنی ها و کاشی ها تا رنگ بندی متفاوت داخلی، نشان از ذوق بالای معمار آن دارد؛ اصلا این مسجد با توجه به نامش چیزی شبیه حرم حضرت علی بن موسی الرضا دارد که قابل کتمان نیست.
از امام جماعت مسجد سراغ معمارش را می گیرم.می گوید خدا رحمتش کند حاجی فلانی است که الان اسمش یادم رفته است! این مسجد را بدون نقشه از قبل طراحی شده، ساخت و فلان و فلان …
نمی خواهم موضوع این کنجکاوی به نقد داشته ها و نداشته از گذشته تا به امروز کشیده شود و از این قبیل سوالات پیش آید که چرا معمارهای امروزی ما ترتیبی اتخاذ فرموده اند که نه تنها خانه های قوطی کبریتی بساز بفروشی تمام هویت ما را تسخیر کرده، بلکه این اتفاق نامیمون سبب بد قیافه شدن مساجد ما نیزشده است!؟
موضوع چیز دیگری است و نقد بر نگاه ها و نگرش هاست که ایها الناس! این روزمرگی بی پایان چرا بایستی من شهروند عادی را چنان مشغول خود کند که داشته هایم را فراموش کنم و این همه را به رسم عادت نبینم و فراموشم شود که من تبریزی از این قبیل گنجینه ها دارم و نمونه های بسیار دیگر…
مگر می شود تبریز سالهای گذشته را با وجود همه کاستی هایش مثلا با ده سال قبل مقایسه کرد؟ از پرو‍‍ژه های عمرانی گرفته تا حتی فرهنگ شهروندی موجودش! یادمان نرفته در مورد همین فرهنگ شهروندی چندین سال معضل زباله بیداد می کرد واما امروز من در محله ای زندگی می کنم که افراد محل به خود زحمت می دهند و هر روز زباله خود را نه در مقابل خانه که در محل های جمع آوری زباله شاید چندین کوچه آنطرف تر می اندازند.
شاید عجیب به نظر برسد مسافران که وارد شهر تبریز می شوند هر بار با تحول عمرانی شهری روبرو می شوند و این ساختن شهر، عمدتا در عادت روزمرگی من شهروند گم می شود و دیده نمی شود.
زیبایی های شهر ما تبریز کم نیست؛ همه می دانیم هویت فردا را همین امروز می سازیم و انتظار بیراهی نیست که شهروندان تبریزی را دعوت کنیم برای کشف زیبایی های شهر خود با نگاهی نو ونیز بالا بردن سطح توقعات و مطالبات خود برای سال ۲۰۱۸ و فرداهای خوب شهر زندگی…
نقی فرشباف تقی ن‍‍ژاد
