بعد از مدت‌ها مناظره جمعه ۸ اردیبهشت ۹۶ باعث شد توبه‌شکنی کنم و از سیاست‌ایرانی و آدم‌هایش بنویسم. یخ نخستین مناظره تبلیغات انخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری دوازدهم را در نیمه، محمد باقر قالیباف شکست و از شانس نه چندان خوبش افتاد در گوشه رینگ اسحاق جهانگیری و روحانی و سر از وادی عصبیت در آورد. […]
بعد از مدت‌ها مناظره جمعه ۸ اردیبهشت ۹۶ باعث شد توبه‌شکنی کنم و از سیاست‌ایرانی و آدم‌هایش بنویسم. یخ نخستین مناظره تبلیغات انخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری دوازدهم را در نیمه، محمد باقر قالیباف شکست و از شانس نه چندان خوبش افتاد در گوشه رینگ اسحاق جهانگیری و روحانی و سر از وادی عصبیت در آورد. قالیباف یادش رفت که او احمدی نژاد نیست.
مناظره‌ای که انتظار می‌رفت میداندارانش کاندیدای جمنا و روحانی باشند، تبدیل شد به گود کشتی قالیباف و جهانگیری. چرا؟ چون آرایش سیاسی حضرات کاندیداها این تلقی را سبب می شد که اگر روحانی و جهانگیری با هم به میدان آمده‌اند، رییسی و قالیباف هم مکمل هم خواهند بود.
حتی در اینستاگرام و تلگرام پست‌هایی ظاهر شد مبنی بر این که در صورت پیروزی کاندیدای جمنا در انتخابات، قالیباف بشود #معاون_اول او. یعنی دو حقوقدان مدعی جدی ریاست جمهوری و دو معاون اول مناظره کنند در حضور دو کاندیدا از نسل اول که بیشتر آمده‌اند تا جوان‌ترها ادب نگه دارند.
این قاعده در مورد روحانی و جهانگیری درست از آب در آمد و آن دو با گفتمانی واحد وارد مناظره شدند اما قالیباف در این میان چنان تند تاخت که رییسی تنها ماند و رو به جهانگیری گرداند. چه این که در ابتدای مناظره هم رییسی از دستورش در آستان قدس مبنی بر عدم قطع درختان گفت و پاشنه آشیل قالیباف را قلقلک داد. و این به نفع روحانی است، چرا که رییسی در گفت‌و‌گوی ویژه خبری شبکه دو هم نشان داد که ظاهرا آسی برای رو کردن ندارد و بدش نمی‌آید یکی از دو ریاست را برای فردای انتخابات نگه دارد.
یعنی به جای جنگیدن برای ریاست‌جمهوری نیم‌نگاهی به ریاست تولیت آستان قدس داشته باشد. و ظاهرا چیزی شبیه آن قایق بی‌کف که ناطق نوری در سال ۷۶ در خواب دیده بود، می‌بیند. البته که این حدسی است مبتنی بر رفتار انتخاباتی آقای رییسی و لا غیر. هر چه باشد روحانی در سال ۹۲ در همان اول تبلیغات، کلیدی از جیبش در آورد و نمادی ساخت و اکنون نیز با دو انگشت جوهری گشوده به نشان پیروزی و به نمایندگی از دو جریان هاشمی و اصلاحات نمادسازیش را کرده و دارد می‌تازد و اگر دوستان اصولگرا قصد رقابت با روحانی و جهانگیری را دارند، کاندیدای منتخبشان لااقل تا امروز در این قد و قواره‌ها ظاهر نشده است. بگذرم.
پدیده نخستین مناظره، جهانگیری بود. و پدیده انتخابات ۹۶ به نظر می‌آید #فضای_مجازی است. رقیب جدی رسانه ملی که ملاحظات مرسوم آنتن رسمی را هم ندارد. هنوز کلام حضرات نامزدها منعقد نشده، متن و تحلیلش یک‌جا در گوشی‌ها هست.
تحلیل‌هایی با گفتمان‌های متفاوت. و این بار ملت ایران به جای زیرنویس‌های شبکه خبر، یک چشمشان به صفحه تلویزیون است و چشم دیگر به گوشی‌ها. و کرکرهای خنده‌ها به راه از طنزهایی که بالمحاله ساخته می‌شوند.
دیگر این که آقایان در بهره گرفتن از باورهای مقدس و اسطوره‌ها گاهی بد سلیقه‌گی و بی‌پروایی می‌کنند. و کاش نکنند. که ثمره‌اش یا ولخرجی از حساب داشته‌های ملی است و یا گستاخی معاندان به ارزش‌ها. والعارف یکفیه‌الاشاره.
و دیگر این که هر چه می‌نویسم و شاید بنویسم در این ۲۰ روز منتهی به ۲۹ اردیبهشت، نوعی رفتارشناسی توصیفی است و تعمق ژورنالیستی. و دیگر هیچ.
مهدی نعلبندی
