عصرتبریز – جهانبخش احمدیان: افسردگی بعد تعطیلات آن هم تعطیلی ۱۷ روزه، طبیعی بوده و برای بازگشت به حالت نرمال زندگی، نیاز به ریکاوری است. البته بنا بر گفته روانشناسان و کارشناسان امر، و گرنه ما کاره ای نیستیم که در این باره نظر بدهیم.
این ریکاوری می تواند تعطیلی اولین روز کاری باشد، یا گذراندن بخشی از ساعات کاری با دوستان، رفقا و… که راه حل پیشنهادی علمای جامعه شناسی است. در کشور ما، اما قضیه کمی فرق دارد. اینجا برنامه ای که مدیر و رئیس و وکیل برای ریکاوری طرح کرده اند، متفاوت با تزهای آکادمیکی جامعه شناسی است.
اینجا بعد تعطیلات سال جدید، تازه دیدار نوروزی افراد آغاز می شود. ۲۰ روز پس از حلول سال نو، فراخوان می دهند که فلان رئیس و فلان مدیر، دیدار نوروزی دارد و حضور جمیع افراد آشنا و غیر آشنا موجب امتنان خواهد بود.
البته که بایستی در این دیدارها حضور داشت و هوای این افراد را نگه داشت، بالاخره مسئول هستند و اگر دچار افسردگی حادّ شوند و مملکت را سیل ببرد، دستمان به جایی بند نخواهد بود. از آن طرف این افراد، هوای دیدارکنندگان را نیز دارند که اشکشان درنیاید و به جای پیاز ۱۵ هزار تومانی، با میوه های زرد و پژمرده ای چون موز و سیب طلایی از مهمانانشان پذیرایی می کنند.
اصولا آن دسته از مدیران و مسئولانی که روزهای آغازین عید را به دیدار نوروزی اختصاص داده اند، لذت تعطیلات (داخل و یا خارج) را از دست داده اند. چه لزومی دارد روز دوم عید بست بنشینی در دفتر و خانه ات تا بادمجون دور قابچین ها یکی یکی وارد شده و عرض تبریک دارند؟! آنچه که الحمدالله زیاد است، روز خداست. این بادمجونها هم که فرار نمی کنند، هر وقت فراخوان بدهید با یکی دو عکاس باشی و میرزا بنویس حاضر می شوند. تازه پس از دیدار هم جمیع ملت را با عکسهای خود در صفحات مجازی مستفیظ می دارند که جمع خوبان تبریز همین الان یهویی!
انواع دیدارهای نوروزی
نوع اول دیدار نوروزی بدین صورت است که اگر کله گنده باشید و دستتان به دهنتان برسد و حرفتان برو داشته باشد، رستوران و تالار محل خدمتت را شخصا اجاره می کنید و دیداری تک نفره با میزهایی پر از میوه های زرد (منظور پژمرده) می چینید. با جمعی ازاعوان و انصار کنار دیوار صف می کشید و دست ها در سینه، عین مجلس ترحیم، ملت همیشه در صف را تحویل گرفته یا بدرقه می کنید.
اگر این شرایط را ندارید، نوع دوم را انتخاب کنید. بدین شکل که دسته جمعی اقدام به بست نشینی در صحن می کنید و منتظر مهمانان همیشگی خود می مانید. حالا این وسط اگر یک مادری، پدری برای فرزند خود دنبال کار بود، یا شکایتی از کارفرمای تحت مدیریت شما داشت، اخم و تخم نکنید که ما نشستیم دیدار نوروزی انجام دهیم و یعنی چی مجلس ما تبدیل به جلسه طرح مطالبات مردمی شده است. آن افراد را به میزهای پذیرایی رهمون ساخته و یکی از آن وعده های همیشگی را بدرقه راهشان کنید.
یک نوع نادر از دیدار نوروزی هم هست که مدیر و رئیس اداره ای، از فرط بیکاری و عدم مراجعه ارباب رجوع (مخصوصا فضول باشی های مطبوعات) یک قفل بزرگ بر دفترشان می زنند و خود را به دیدارهای نوروزی دیگر مدیران می رسانند.
و نوع آخر اینکه، جمعی از مدیران به همان دلیل بیکاری، قوناق باجی بین ادارات راه می اندازند. بدین صورت که یک مدیر با اعوان و انصار اداره خود، میهمان اداره دیگر می شود و روز بعد میزبان دیروزی، مهمان این یکی اداره و بدین ترتیب دیدار نوروزی صورت می پذیرد. حالا این وسط هم یک میوه زرد و پژمرده ای هم میل می کنند و چند تا عکس هم می گیرند و گپی هم پیرامون وضعیت اداره شان انجام می دهند.
می بینید به همین سادگی هم از تعطیلاتتان استفاده می کنید، هم دیدار نوروزی انجام می دهید و هم اینکه افسردگی بعد تعطیلات سراغتان نخواهد آمد. مشکلات مملکت هم که همیشه هست، یعنی تا بوده همین بوده، فوقش یک کامیون شن تهیه کرده و چاله و چوله های شهر را پر می کنیم یا داخل گونی ریخته و سیل بند ایجاد می کنیم. تعطیلات را عشق است
