به گزارش خبرنگار عصر از اهر، حاج یعقوب محجوب اهری مشهور به درویش قنبر اوغلی؛ نقال، داستان‌سرا، سخن‌ور و مداح پیشکسوت اهری است که به سال ۱۳۱۴ در اهر متولد شدع است و کلیات شاهنامه، اسکندرنامه، حمزه نامه، مختارنامه، امیر ارسلان، یوسف و زلیخا، داستان غزوات پیامبر(ص)، داستان جنگ‌های حضرت علی(ع)، ابیات بسیاری از اشعار آیینی قدیمی و مدح و منقبت اهل بیت نبوی(ع) را به طرز حیرت انگیز در سینه‌ی خویش ازبَر و حفظ دارد. کرامات، مکارم اخلاق، دستگیری و خدمت به مردم، دین‌پروری و زبردستی پدر درویش یعقوب که سالمندان و پیران قره داغ از او با عنوان درویش قنبر یاد می‌کنند، هنوز هم زبان‌زد خاص و عام است.
به گفته‌ی درویش یعقوب اهری، او یازدهمین نسل از خاندان بزرگ محجوب است که جدشان درویش غلامحسین از هندوستان به ایران آمده و در منطقه قره داغ سکنی گزیده است و قبل از آمدن به ایران، درویش غلامحسین بنام فرهاد در هند به شغل نقالی اشتغال داشته است.
حاج یعقوب محجوب می‌گوید: نادر شاه که به هند لشکر کشید از آن سرزمین نماینده ای از هر صنعت به ایران آورد و جد ما درویش غلامحسین بعنوان چیره دست‌ترین درویش و نقال مسلمان از هند به ایران آمده است.
درویش یعقوب اهری اکنون ۸۴ سال دارد و بیش از ۶۰ سال است که به نقالی مشغول است و به گفته خود، بیش از ۳۰ سال در قهوه خانه های قدیمی اهر به نقالی و داستان‌سرائی پرداخته است. وی می‌گوید: بیشتر در کافه‌های مهدی خان و شیخ حبیب در اهر به نقالی اشتغال ورزیده ام و روزی ام از این راه تامین می‌شد.
او از سفر به بلاد و مناطق دیگر هم می‌گوید و از نقالی و بساط داستان سرائی که در شهرهای دیگر برایش می‌‌گشودند و مردم پای سخنانش می‌نشستند، تجربیات و خاطرات فراوانی ببیان می‌دارد.
وقتی با او به گفت‌و‌گو نشینم از پسرانش اعلام رضایت می‌کند که کار مداحی را ادامه داده اند و با افتخار از آن‌ها نام می‌برد اما از توقف نقالی و نبود توان در نسل بعد از خود در حیث ادامه ندادن راه نقالی و داستان‌سرائی افسوس می‌خورد. او می‌گوید: در یازده نسل اخیر خاندان ما همه‌ی اجداد سه پسر داشته اند و حداقل یک پسر درویشی پیشه کرده و کار نقالی را با قدرت تمام ادامه داده است و این روند در نسل دوازدهم که نسل من است، متوقف شده است ولی جای شکر باقی است که در بعد مداحی متوقف نمی‌شویم. او معتقد است خاندان محجوب اهری قدرت حفظیات اشعار، متون و داستان‌ها را بعنوان یک توانایی چشمگیر در سایه‌ی الطاف الهی سینه به سینه در خود ماندگار کرده اند.
درویش یعقوب هرچند که پیر شده و مرگ همسر و همدم زندگی اش اخیراً او را پژمرده نموده اما هنوز کار نقالی و مداحی را ترک نکرده و باز سخنوری از شخصیت او می‌بارد. صریح و گیرا صحبت می‌کند و لحن و صدای رسای او همچنان طنین انداز است. کم‌تر مجلس را که متناسب ببیند، خالی از حضور خود می‌کند.
دهه هشتاد در اهر برای حاج یعقوب محجوب اهری یک بزرگداشت برگزار شد، هرچند که در حد و شان او نبود ولیکن عریضه دار تر از حال بود که او فراموش شده است. به نظر می‌رسد جامعه فرهنگی اهر و ارسباران باید او را دریابند و بزرگداشتی فاخر در حد و اندازه وی برگزار گردد. آنچه تا بحال دریافته ایم فارغ از ویژگی‌ها و توانایی‌های خاص دیگر، تنها از بعد حفظیات و تسلط او بر داستان سرائی و نقالی شاید در کشور کم‌تر نظیرش پیدا شود. حیف است که این‌گونه افرادی را به فراموشی بسپاریم و تا هستند باید کاری کنیم که بعد پشیمان نشویم.
