هستند جوانانی که کیسه به دوش گرفته و در کوچه های تنگ و تاریک حاشیه شهر تا نیمه های شب به یتیم نوازی دل شکستگان روزگار می پردازند.
عصر تبریز： شکرانه بازوی توانا، گرفتن دست ناتوان است.
این شب ها کوچه پس کوچه های شهرمان حال و هوای دیگری دارد. حال هوایی به سنگینی اندوه یک مرد، به سنگینی بغض کودکان چشم انتظار.
راستی چه بر سر بچه یتیمان کوفه آمده؟ دیگر چرا کسی سراغی از یتیمان کوفه نمی گیرد؟
آری امشب کوفه که نه، تمام بچه های شهرمان یتیم شده اند…
آری شب قدر است، شب رحمت خالق، شب استغفار، شب العفو گویان شیعیان دل شکسته. امشب در گوشه گوشه این شهر هر کس به طریقی ارادت خود را به علی بن ابی طالب اثبات می کند، گروهی با قرآن به سر گرفتن و العفو گفتن به سوگواری شهادت مولایمان می پردازند، عده ای با دادن افطاری به مراکز نیازمند یاد مولایمان را گرامی می دارند، اما هستند کسانی که دوست دارند راه علی(ع) را ادامه بدهند، شبگردی هایش را، کیسه به دوش گرفتن هایش و مهمتر از همه یتیم نوازی مولایمان را.
آری هستند جوانانی که کیسه به دوش گرفته و در کوچه های تنگ و تاریک حاشیه شهر تا نیمه های شب به یتیم نوازی دل شکستگان روزگار می پردازند.
هنگام دیدن این صحنه ها تنها یک جمله به یادم می افتد… فقط یک جمله…
پهلوانی به زور بازو و هیکل و جنس قوی و ضعیف نیست. پهلوانی به گرفتن دست بچه یتیم های اطرافمان هست، پس ” خدا قوت پهلوان”.
نویسنده و عکاس : آرش خورشیدی
