عصر: این روزها مردم نیز در فضای مجازی با حادثه‌دیدگان زلزله همدردی می‌کنند و احساسات خود را به شکل‌های مختلف بیان می‌کنند یکی از این کاربران دلنوشته‌‌ای را به شرح ذیل در شبکه های مجازی منتشر کرده است.
سلام زلزله
آن شب که آمدی
من و لیلا و حمید را در خواب بردی
نمی‌دانم دفتر مشقم را از زیر‌آوار پیدا می‌کنند یا نه
تو به خانم معلم بگو که تکلیفم را نوشته بودم
راستی بقیه آدم ها چی، تکلیف‌شان را انجام داده‌اند؟
دیشب حمید هم که قول داده بود کمتر شلوغی کند دیگر ساکت شد
ساکتِ ساکت، برای همیشه
همه سنگ‌ها و کلوخ‌هایی که پدر بنام سقف بر سرمان انباشته بود،
پیکرهای کوچکمان را در هم کوبید و…
حمید در زیر‌آوار ، نگران ترس لیلا از تاریکی بود و می‌گفت نترس” خویشه گی‌خاسم ” من هستم
ولی بعد از مدتی، دیگر نه حمید بود و نه لیلا و نه من
می‌دانی زلزله ، ما که رفتیم
ولی روح کوچکمان دید که خیلی‌ها آمدند
همه آن‌هایی که هیچ‌گاه در روستایمان ندیده بودیم شان
لودر هم آورند، با کلی کمپوت شیرین و بسته‌های غذا
ولی ما دیگه نبودیم،
اگر هم بودیم که با دهان پر از خاک … بگذریم
لودر که می‌دانی چیست
همان ماشینی که در شهر‌ها برای ساخت خانه
از آن استفاده می‌کنند
ودر روستاها، برای برداشتن آوار از سر مردم
مصاحبه هم کردند که قرار است وام بدهند
و دستور داده‌اند خیلی‌خیلی‌خیلی سریع باشد
همان وامی که به دلیل نبودن ضامن برای پدر
برای دادن نصف آن نیز، هرگز موافقت نکردند
کاش قبل از آمدن تو، وام را داده بودند
تا پدر خانه بهتری برایمان بسازد
تا پدر مجبور نباشد هی با گل و سنگ سقف را بپوشاند
وای” باوگم ” ، چقدر سنگین کرده بودی، این آوار را
نمی‌دانم زلزله
شاید برای دادن وام پدر، به پادرمیانی تو احتیاج داشتند
می‌دانی زلزله
با آمدن تو، روستای ما را شناختند
می‌گویند کمک به زلزله‌زدگان ثواب دارد، درست
ولی مگر کمک به روستائیان برای زندگی بهتر، ثواب ندارد؟
راستی چرا برخی آدم‌ها برای بیدار شدن و لرزیدن قلب‌شان به ۷/۳ ریشتر لرزه احتیاج دارند ؟
می‌دانی زلزله به چه فکر می‌کنم
به روستای بعدی، ثواب بعدی، درمانگاه بعدی و دستورات بعدی
و به زنده‌های لودر و همدلی ندیده
به پدرهای روستاهای دیگر که با تنگدستی،
آوارهای بعدی را تکه، تکه، تکه بر سقف خراب خود می‌چینند
تا روزی مریم و لیلا و حمیدشان را از زیر آن بردارند
دلم برای لیلا و حمید و مریم‌های روستاهای بعدی می‌سوزد
می‌دانی زلزله
ما که رفتیم
ولی خدا کند روزی بنویسند:
” ز” مثل ” زندگی”
